Ο Κωνσταντίνος Λεμέσιος, μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής από την Λάρνακα, μας συστήνεται με το πρώτο προσωπικό του EP, εν ονόματι
“Dysphasia”. Ένα καθαρά Alternative Rock EP, με πολλές επιρροές και progressive στοιχεία τόσο στις δομές όσο και στην αρμονία και έναν πολύ προσωπικός ήχο και αισθητική,σημαντικό γεγονός όταν γίνεται αντιληπτό από ένα ντεμπούτο.
Ξεκινώντας λοιπόν με το “LittleBoy”, το κλίμα είναι ψυχεδελικό, με weird ήχους και ομιλίες, ένα πολύ εμπνευσμένο riff στην κιθάρα και μελωδική μπασογραμμή στην συνέχεια. Φυσικός ήχος στα τύμπανα, πολύπλευρα φωνητικά με overdrive effect σε στιγμές. Ακόμα πιο πολύπλευρη είναι η συνέχεια του δίσκου με το Radiohead-meets- Jeff Buckley “Adorine”, που ξεκινάει με λουπαρισμένα φωνητικά και ακουστική κιθάρα, φτάνοντας σε ένα peak ενέργειας, με προσωπικό highlight τις πολύ ωραίες μελωδίες στις κιθάρες.
Ακολουθεί το “Picture Perfect”, μία από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις του “Dysphasia”, ξεκινώντας με το beep ενός heart monitor, αλλάζοντας mood και ενέργεια τόσο όμορφα «αντισυμβατικά» που σε ταξιδεύει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. “The Eights” για την συνέχεια, ένα instrumental εξίσου ταξιδιάρικο track, με drum n bass ρυθμό παντρεμένο με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία.
Στη συνέχεια την σκυτάλη παίρνει το προσωπικά αγαπημένο “Stepping Down”. Το μοναδικό κομμάτι του EP που είναι, σχεδόν, 4/4, έχει ένα από τα πιο addictive riffs που έχω ακούσει τελευταία, με το μπάσο να έχει τον πρωταρχικό ρόλο του ρυθμού, τα φωνητικά να γίνονται πιο έντονα και να ξεσπάνε στο τέλος και ακόμα πιο μελωδικές κιθάρες. Κλείνοντας με το “No Fret”, ένα ακουστικό ταξίδι στα παιδικά χρόνια, τα φωνητικά κάνουν διακριτικά και πολύ όμορφα γυρίσματα, πετυχαίνοντας αυτό τον νοσταλγικό τόνο και τις εικόνες που δίνουν οι στίχοι.
Αυτό είναι λοιπόν το “Dysphasia”. Πολύπλευρο, ταξιδιάρικο, πολύ μελωδικό, μελαγχολικό κατά κύριο λόγο, επιθετικό σε στιγμές, ακόμα και νοσταλγικό. Πολύ προσεγμένη παραγωγή, με καθαρές, λαμπερές κιθάρες, «ζωντανά» και φυσικά τύμπανα, «γεμάτο» μπάσο και περίπλοκα αλλά κατανοητά και προφανώς καλοδουλεμένα φωνητικά. Αξίζει να σημειωθεί η άποψη της παραγωγής, που την έκανε ο ίδιος μαζί με τον Γιώργο Σόλωνος, στα φωνητικά, που λειτουργούν ως ένα ακόμη μουσικό όργανο στο ηχητικό σύνολο και δεν καλύπτουν τα πάντα.
Θα είναι ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον ντεμπούτο σε live απόδοση. Καλοτάξιδο!
Πηγή: rockinathens.gr
Ο Κωνσταντίνος Λεμέσιος, μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής από την Λάρνακα, μας συστήνεται με το πρώτο προσωπικό του EP, εν ονόματι
“Dysphasia”. Ένα καθαρά Alternative Rock EP, με πολλές επιρροές και progressive στοιχεία τόσο στις δομές όσο και στην αρμονία και έναν πολύ προσωπικός ήχο και αισθητική,σημαντικό γεγονός όταν γίνεται αντιληπτό από ένα ντεμπούτο.
Ξεκινώντας λοιπόν με το “LittleBoy”, το κλίμα είναι ψυχεδελικό, με weird ήχους και ομιλίες, ένα πολύ εμπνευσμένο riff στην κιθάρα και μελωδική μπασογραμμή στην συνέχεια. Φυσικός ήχος στα τύμπανα, πολύπλευρα φωνητικά με overdrive effect σε στιγμές. Ακόμα πιο πολύπλευρη είναι η συνέχεια του δίσκου με το Radiohead-meets- Jeff Buckley “Adorine”, που ξεκινάει με λουπαρισμένα φωνητικά και ακουστική κιθάρα, φτάνοντας σε ένα peak ενέργειας, με προσωπικό highlight τις πολύ ωραίες μελωδίες στις κιθάρες.
Ακολουθεί το “Picture Perfect”, μία από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις του “Dysphasia”, ξεκινώντας με το beep ενός heart monitor, αλλάζοντας mood και ενέργεια τόσο όμορφα «αντισυμβατικά» που σε ταξιδεύει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. “The Eights” για την συνέχεια, ένα instrumental εξίσου ταξιδιάρικο track, με drum n bass ρυθμό παντρεμένο με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία.
Στη συνέχεια την σκυτάλη παίρνει το προσωπικά αγαπημένο “Stepping Down”. Το μοναδικό κομμάτι του EP που είναι, σχεδόν, 4/4, έχει ένα από τα πιο addictive riffs που έχω ακούσει τελευταία, με το μπάσο να έχει τον πρωταρχικό ρόλο του ρυθμού, τα φωνητικά να γίνονται πιο έντονα και να ξεσπάνε στο τέλος και ακόμα πιο μελωδικές κιθάρες. Κλείνοντας με το “No Fret”, ένα ακουστικό ταξίδι στα παιδικά χρόνια, τα φωνητικά κάνουν διακριτικά και πολύ όμορφα γυρίσματα, πετυχαίνοντας αυτό τον νοσταλγικό τόνο και τις εικόνες που δίνουν οι στίχοι.
Αυτό είναι λοιπόν το “Dysphasia”. Πολύπλευρο, ταξιδιάρικο, πολύ μελωδικό, μελαγχολικό κατά κύριο λόγο, επιθετικό σε στιγμές, ακόμα και νοσταλγικό. Πολύ προσεγμένη παραγωγή, με καθαρές, λαμπερές κιθάρες, «ζωντανά» και φυσικά τύμπανα, «γεμάτο» μπάσο και περίπλοκα αλλά κατανοητά και προφανώς καλοδουλεμένα φωνητικά. Αξίζει να σημειωθεί η άποψη της παραγωγής, που την έκανε ο ίδιος μαζί με τον Γιώργο Σόλωνος, στα φωνητικά, που λειτουργούν ως ένα ακόμη μουσικό όργανο στο ηχητικό σύνολο και δεν καλύπτουν τα πάντα.
Θα είναι ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον ντεμπούτο σε live απόδοση. Καλοτάξιδο!
Πηγή: rockinathens.gr